بذر (مفردات‌نهج‌البلاغه)بذر (به فتح باء و سکون ذال) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای تخم می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص توصیف بندگان حافظ علم الهی و ... از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَذر (به فتح باء و سکون ذال) به معنای تخم آمده است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) درباره بندگان حافظ علم الله فرموده است: «فکانوا کتفاضل البذر ینتقی فیؤخذ منه و یلقی قد میزّه التخلیص؛ مانند تخم پاک شده‌اند، که از زوان و غیره پاک می‌شود، آنچه پاک شده نگاهداری شده و آنچه زوان و غیره است انداخته می‌شود، خالص کردن، او را از تخم‌های دیگر متمایز کرده است.» جمع این واژه «بذّر» (بر وزن عنق) آید چنان‌که در خطبه ۱۰۲، آمده است. «مبذّر»به کسی گفته می‌شود که بذر می‌پاشد. به همین جهت به آدم اسرافکار «مبذّر» می‌گویند. چنان‌که حضرت (علیه‌السلام) در بیانی می‌فرماید:«کُنْ سَمْحاً وَ لاَ تَکُنْ مُبَذِّراً؛ بخشنده باش نه اسراف کننده.» ۳ - تعدادکاربرداین لفظ چهار بار در نهج البلاغه آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بذر»، ص۱۲۳. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|